رونمایی از مجسمه شاهرخ خان و کاجول در میدان «لستر اسکوئر» لندن، تنها یک رویداد نمادین یا گردشگری نیست؛ این مراسم در واقع یادآور یکی از مهمترین نقاط عطف تاریخ سینمای هند است. فیلم «داماد عاشق، عروس را میبرد» که در سال ۱۹۹۵ با بازی این دو ستاره ساخته شد، نهتنها به اثری ماندگار در بالیوود تبدیل شد، بلکه در سال ۲۰۰۱ رکورد افسانهای فیلم «شعله» را بهعنوان طولانیترین فیلم در حال اکران تاریخ سینمای هند شکست؛ رکوردی که دههها دستنیافتنی به نظر میرسید.
این فیلم عاشقانه، داستانی ساده اما عاطفی را روایت میکند که توانست هم مخاطبان داخل هند و هم نسلهای مهاجر هندی در خارج از کشور را با خود همراه کند. نقطه قوت آن، شیمی کمنظیر میان شاهرخ خان و کاجول بود؛ زوجی که بعدها به نماد عاشقانههای بالیوودی تبدیل شدند. «داماد عاشق، عروس را میبرد» برای بسیاری از منتقدان، آغاز دورانی تازه در سینمای جریان اصلی هند بود؛ دورانی که عشق، خانواده و سنت را در قالبی مدرن و جهانی بازتعریف کرد.
رکوردشکنی این فیلم در سال ۲۰۰۱، زمانی اهمیت بیشتری پیدا کرد که فیلم «شعله» نهفقط یک اثر سینمایی، بلکه بخشی از هویت فرهنگی هند محسوب میشد. عبور از رکورد آن به معنای تغییر سلیقه مخاطب و جابهجایی مرکز ثقل بالیوود بود؛ جایی که قهرمانان اکشن کلاسیک جای خود را به قهرمانان احساسی و رمانتیک دادند.
شاهرخ خان، که اغلب با لقب «پادشاه عاشقانهها» شناخته میشود، طی سالها به چهرهای فراتر از یک بازیگر تبدیل شده است. بسیاری از تحلیلگران فرهنگی، او را یکی از مهمترین صادرات فرهنگی هند میدانند؛ شخصیتی که از طریق سینما، تصویری نرم و انسانی از جامعه هند به جهان ارائه کرده است. حضور او در لندن برای رونمایی از مجسمهاش، بازتابی از همین جایگاه جهانی است.
در حاشیه این مراسم، گفتوگوی صمیمانه شاهرخ خان و کاجول با خبرنگاران نیز مورد توجه قرار گرفت. شوخی کاجول درباره فیلمهای شاهرخ خان و زندگی پس از ازدواج، و پاسخ طنزآمیز او، بار دیگر نشان داد که این دو بازیگر حتی خارج از قاب سینما نیز همان انرژی و صمیمیت آشنای روی پرده را حفظ کردهاند. جمله شاهرخ خان درباره «روشن نگه داشتن شعله عشق» اشارهای ظریف به میراث عاشقانهای بود که خود او و این فیلم در حافظه جمعی مخاطبان ساختهاند.
رونمایی از این مجسمه، همزمان با سیامین سال اکران فیلم، برای طرفداران بالیوود بیش از یک جشن ساده است؛ این مراسم یادآوری میکند که چگونه یک فیلم میتواند از مرزهای زمان و جغرافیا عبور کند و به بخشی از فرهنگ جهانی بدل شود. صفهای طولانی علاقهمندان برای عکس گرفتن کنار مجسمه، گواهی زنده بر این واقعیت است که داستانهای عاشقانه، اگر درست روایت شوند، حتی پس از سه دهه نیز زنده میمانند.
