بازگشت عاطفه احمدی، ملیپوش سابق اسکی ایران که در سال ۱۴۰۱ از کشور خارج شد و به آلمان پناهنده شده بود، یکی از خبرهای مهم حوزه ورزش زمستانی در روزهای اخیر شده است. احمدی که سابقه حضور در مسابقات جهانی و اردوهای بینالمللی را داشت، با انتشار پستی در صفحه اینستاگرام خود از بازگشت به وطن خبر داد؛ خبری که بلافاصله مورد توجه رسانهها، کاربران شبکههای اجتماعی و فعالان ورزشی قرار گرفت. او تنها زن اسکیباز اعزامی ایران به المپیک زمستانی پکن بود و در سالهای آخر حضورش در تیم ملی، بهعنوان استعداد شاخص اسکی آلپاین شناخته میشد.
این بازگشت از چند زاویه قابلتوجه است. نخست از منظر ورزشی: خروج ناگهانی و سپس بازگشت یک ورزشکار ملی همیشه پرسشهایی درباره وضعیت حرفهای او، آینده ورزشیاش و نحوه بازگشت به میادین مطرح میکند. در سالهای اخیر ورزشکارانی که در رشتههای کمتر دیدهشده مانند اسکی فعالیت میکنند، با محدودیتهای مالی و امکاناتی مواجه بودهاند و همین موضوع بارها در تصمیمگیری آنها نقش داشته است. بازگشت احمدی میتواند فرصتی باشد تا موضوع «حمایت از رشتههای زمستانی» دوباره مورد توجه قرار گیرد.
از منظر اجتماعی، خبر بازگشت یک ورزشکار پناهنده معمولاً واکنشهای دوگانهای ایجاد میکند. بخشی از افکار عمومی از بازگشت استقبال میکنند و آن را نشانهای از پیوند عاطفی با کشور میدانند؛ در مقابل برخی پرسشهایی درباره انگیزهها، شرایط زندگی ورزشی در خارج و چرایی تصمیم نهایی مطرح میکنند. با این حال، بیانیه کوتاه و محترمانه احمدی در شبکههای اجتماعی نشان میدهد که او تمایل دارد فصل جدیدی را بدون تنش آغاز کند.
در سطح رسانهای نیز بازگشت این اسکیباز، توجهها را دوباره به وضعیت ورزش زنان در ایران، شرایط تمرینی، امکانات پیستهای اسکی و برنامههای فدراسیون جلب کرده است. اینکه آیا احمدی بار دیگر به اردوهای تیم ملی بازمیگردد یا خیر، موضوعی است که به تصمیم کمیته فنی و خود او بستگی خواهد داشت.
در مجموع، بازگشت عاطفه احمدی یک رویداد نمادین است؛ هم برای جامعه ورزش زمستانی و هم برای بحث گستردهتر مهاجرت و بازگشت استعدادها.
