پرچم ایران نهتنها نماد یک کشور، بلکه روایت چند هزار سال ایستادگی، فرهنگ و هویت جمعی مردمانی است که تاریخ را با رنگ و نماد معنا کردهاند. از «درفش کاویانی» در اسطورههای کهن گرفته تا سهرنگ رسمی امروز، مسیر تکامل پرچم ایران نشان میدهد که چگونه ملتها از نمادهای جنگ و عدالت به نشانههای وحدت، ایمان و آزادی رسیدهاند.
در اساطیر کهن، درفش کاویانی، نماد شورش مردم در برابر ظلم بود؛ پرچمی از چرم و زرین که کاوه آهنگر در برابر ضحاک برافراشت و تبدیل به نشانه مقاومت شد. در دورههای بعد، با گسترش تمدنهای ایرانی، پرچمها رنگ و فرمهای متنوع گرفتند؛ از نقش خورشید و شیر تا طرحهای تاریک و روشن در دوران صفویه، قاجاریه و پهلوی. هر کدام، بازتابی از نگاه فرهنگی و سیاسی زمان خود بودند: خورشید بهعنوان نماد روشنایی و دانایی، شیر بهعنوان قدرت و دلاوری، و رنگها بهعنوان نشانی از ایمان و خاک وطن.
پرچم سهرنگ فعلی که از دوران مشروطه و انقلاب اسلامی تثبیت شد، دارای معنای مشخص است: سبز نشانه ایمان و امید، سفید نماد صلح و راستی، و قرمز مظهر شجاعت و خون شهیدان. در میانه آن، نشان الله طراحیشده توسط حمید ندیمی، ترکیبی از خطوط هندسی و مفاهیم اسلامی است که با ۲۲ الله دور تا دور نوارها، روز پیروزی انقلاب (۲۲ بهمن) را یادآور میشود.
این پرچم نه صرفاً یک پارچه رنگی، بلکه بیانیهای فرهنگی و تاریخی است که نوسانات سیاسی و تغییر نظامها هرگز نتوانستهاند معنا و شأن آن را از بین ببرند. از افسانههای شاهنامه تا میادین ورزشی امروز، درفش ایران همواره نماد مقاومت و وحدت بوده است؛ نشانهای جاوید که از دل تاریخ تا امروز برافراشته مانده.
